"Przyzwoitka" Georgette Heyer

Ponieważ za oknem panują zupełnie piekielne temperatury, a słońce przyświeca tak, jakby miało zamiar usmażyć nas na amen, nie mam siły na nic, a mój mózg zamienił się w wysmażoną jajecznicę (coś mi to smażenie po głowie chodzi, hm...). Wzięłam się więc za lekturę niewymagającą myślenia. Lekką, miłą i przyjemną. Wzięłam się za romans w wykonaniu pani Heyer.

Polubiłam tę autorkę jakieś dwa lata temu, zachęcona recenzjami śmietanki literackiej. I tak twórczość Georgette Heyer stała się taką moją odskocznią, czymś lekkim, przy czym mogę się kompletnie zrelaksować. Do tej pory trafiałam na naprawdę niezłe powieści, niestety nie tym razem.

Przyzwoitka, bo tę powieść przeczytałam, pozbawiona dla mnie jest humoru i ciekawych bohaterów. Dialogi nie skrzą się dowcipem, a akcji właściwie brak. Czyli brak jest tego wszystkiego, za co polubiłam twórczość Heyer. Czytało się to dziełko szybko i lekko, nie jest kompletnie złe, ale nie jest to to, co chciałam dostać. Polecać więc nie będę.